History of Humility

Imagine that the history of the Earth can be compared to one day, and 4.500 million years can be compressed into 24 hours. The first signs of life appeared about 4 o’clock in the morning in the form of single-celled organisms. Then, for 16 hours, not much is happening. Not until 8.30 p.m. do the first microbes appear and right after them aquatic plants and jellyfish. At 9.04 p.m. trilobites swarm the seas. Land vegetation evolves around 10 p.m. allowing the first land animals to follow. There are somewhat less then two hours left to the end of the day.

Thanks to favorable weather conditions at 10.24 p.m. Earth is covered by abundant forests of the Carbonic era, from which today we have our coal. Approximately at 11 p.m. dinosaurs dominate the Earth for 45 minutes. They suddenly disappear giving way to mammals.

Humans emerge one minute and 17 seconds before midnight. One human life is a nanosecond in history’s clock.

If this example doesn’t appeal to you, then get up and stretch your arms. It’s ok, I’ll wait. Imagine that your shoulder’s width is 4.500 million years of Earth’s history. Complex life will be located in the width of your hand. With one stroke of the nail file you could eradicate the history of mankind.

Conclusion number one, is that we know very little about life on Earth. Even about the dinosaurs, who’s history is much longer then ours. Just over 1000 species of dinosaurs have been identified, which counts up to only ¼ of the currently living species of mammals. Scientists suspect that there remains ¾ yet undiscovered species of these giants.

The conclusion number two is that life wants to be, life is not always very ambitious (microbes for 16 hours – given we can compress Earth’s time to one day – have not evolved), life from time to time goes extinct, and life goes on, with or without us.

The first example comes from the book A Short History of Nearly Everything by Bill Bryson, the second form the book Basin and Range by John McPhee.

Historia pokory

Wyobraź sobie, że historię Ziemi da się porównać do jednego dnia, kompresując 4,500 milionów lat w 24 godziny. Pierwsze oznaki życia pojawiły się ok. godziny 4 nad ranem w postaci jednokomórkowych organizmów. Później, przez 16 godzin niewiele się dzieje. Dopiero około godziny 20.30 pojawiają się mikroby a zaraz za nimi pierwsze rośliny wodne, a następnie meduzy. O godzinie 21.04 trylobity pływają po morzach. Roślinność lądowa zaczyna powstawać o godzinie 22.00 pozwalając pierwszym zwierzętom lądowym korzystać z ich obfitości. Do końca doby pozostaje nieco poniżej dwóch godzin.

Za sprawą sprzyjających warunków pogodowych o godz. 22.24 Ziemię obrastają obfite lasy czasów Karbonitu, z których dzisiaj czerpiemy zapasy m.in. węgla. Ok. godziny 23.00 przez 45 minut dinozaury królują na ziemi. Znikają nagle pozostawiając pole ssakom.

Ludzie pojawiają się jedną minutę i 17 sekund przed północą. Jedno ludzkie życie jest nanosekundą w tym zegarze historii.

Jeśli ten przykład nie przemawia do ciebie, to wstań i wyciągnij ręce. Nie przejmuj się, poczekam. Wyobraź sobie, że szerokość ramion to 4,500 milionów lat historii Ziemi. Życie, to złożone, mieści się wzdłuż jednej dłoni. Jedno pociągnięcie pilniczka po paznokciu wystarczy by wymazać historię ludzkości.

Wniosek numer jeden jest taki, że niewiele wiemy o życiu na ziemi. Nawet o dinozaurach, których historia jest dużo dłuższa niż nasza. Niewiele ponad 1000 gatunków dinozaurów zostało rozpoznanych, co stanowi raptem ¼ gatunków ssaków obecnie żyjących na świecie. Podejrzewa się, że jeszcze ¾ gatunków dinozaurów pozostaje nie odkrytych.

Wniosek numer dwa, życie chce istnieć, życie nie zawsze ma wielkie ambicje (mikroby przez 16 godzin – kompresując czas ziemski do doby – niewiele ewoluowały), życie od czasu do czasu wymiera, życie toczy się dalej, z nami czy bez nas.

Pierwszy przykład pochodzi z ksiązki „A Short History of Nearly Everything” Billa Brysona, drugi z książki „Basin and Range” Johna McPhee.

Liczy się tylko teraz

Ucząc się nowego języka zaczynasz od kilku podstawowych słówek i odmian w czasie teraźniejszym. Łapiesz bakcyla. Poczym wszystko się komplikuje, gdy trzeba zapamiętać kolejne czasy przeszłe i przyszłe, piętrzące się wyjątki i deklinacje.

A będąc dzieckiem? Nie zastanawiasz się nad tym co było, ani nie robisz projekcji na przyszłość, cieszysz się tym co teraz – fajna ta moja nowa zabawka. Im starsi się robimy, tym bardziej żyjemy tym co było lub tym co będzie, czyli komplikujemy zupełnie przyzwoite tu i teraz.

Siedzę teraz przed komputerem, pije herbatę miętową, po mojej lewej kot się myje, w zasadzie już zasypia, w tle leci muzyka, za oknem wrzosy bujają się na wietrze. A moje myśli są utkwione w tym co teraz chcę napisać. Ciekawy stan akceptacji tego co jest. Bardzo wygodny i jakże relaksujący. Doszłam do momentu, w którym nie mogę się zmusić do myślenia o tym co było, natomiast przyszłość jest tak daleko, że szkoda wysiłku. Tak jakby gigantyczny, niewidzialny magnez trzymał mnie w pionie i nie pozwalał przechylić na żadną ze stron.

Mam dość abstrakcji. Realne są tylko te wesołe wrzosy i wiecznie śpiący kot. Od razu chce mi się na to uśmiechnąć. W zasadzie nie wiem skąd się bierze to poczucie zakotwiczenia w teraźniejszości. Wiem tylko, że jak ktoś mnie teraz pyta o moje przyszłe plany odpowiadam: Nie wiem. I jest mi z tym dobrze.

Fajna piosenka: Pearl Jam, Present tense

It's the now that counts

Learning a new language starts with some basic words and varieties in the present tense. You catch the bug. Afterwards things get complicated, you have to go through the past and future tenses, exceptions and declinations pile up.

And being a child? You didn’t sit around wondering what happened, nor did you do projections for the future. You were perfectly happy with what is now – this new toy is really cool. The older we get, the more we concentrate our lives on the past and on what will be, complicating the perfectly decent here and now.

At this very moment I’m sitting in front of the computer, drinking mint tea, to my left my cat is grooming itself, or actually falling asleep, in the background music is playing and behind the window heathers are squirming in the wind. And my thoughts are fixed on what I want to write. An interesting state of acceptance of what is. Very comfortable and very relaxing. I came to the point where I can not bring myself to think about what was, and the future is so far away that it’s a lost effort to go there. It is as if a giant, invisible magnet was keeping me in vertical position, not allowing to tilt to either side.

I’m sick of abstraction. The real fun is looking at the heathers and always sleeping cat. It immediately brings a smile to my face. In fact, I don’t know where this sense of anchor in the present comes from. All I know is that if someone asks me now about my future plans, I answer: I don’t know. And I’m ok with it.

Nice song: Pearl Jam, Present Tense