Wielkie nadzieje

Książka Charlesa Dickensa Wielkie nadzieje, była zdecydowanie jedną z moich ulubionych lektur dzieciństwa. Przygody były inspirujące, opisy pobudzały wyobraźnie, ale przede wszystkim, mimo że w sumie smutna powieść, dała mi nadzieję, że sumienie i lojalność mają znaczenie.

Dopiero teraz, na własnej skórze, zdałam sobie sprawę jak cudze oczekiwania wobec nas mogą być destrukcyjne. Jak łatwo jest wpaść w pułapkę i uwierzyć, że spełniając cudze oczekiwania można ich uszczęśliwić i jak przez to uszczęśliwić samych siebie. Nic bardziej mylnego.

Nie mogę podać własnego przykładu, bo nie chcę urazić nikogo z bliskich. Dlatego posłużę się historią z książki Dickensa – młody wieśniak Pip, za sprawą tajemniczego sponsora, zostaje nagle wyrwany z naturalnego środowiska i przygotowany do roli gentelmana. Przechodzi przez ciężki proces naginania charakteru zmotywowany tylko jednym – perspektywą, że pewnego dnia nieczuła i Estella z wyższych klas odwzajemni jego miłość.

Oczywiście nigdy jej nie odwzajemnia. Dlaczego? Penie dlatego, że uszczęśliwianie innych nie może być jedną motywacją, trzeba też czuć, że nam to sprawia przyjemność. A tak właściwie, najpierw musi to nam dawać radość i dopiero potem może dać radość albo przyciągać innych. Muszę jeszcze dodać, że Pip większość powieści czuje się dogłębnie nieszczęśliwy.

Schody zaczynają się, gdy sobie uświadamiamy, że to co robimy nie daje nam satysfakcji, ale jest tyle zawiłości i zewnętrznych oczekiwań, że ciężko jest się z tego uwolnić. Najpierw myślisz – skoro wszyscy wokół tak żyją, to tak powinno być. Trwanie w pracy czy w związku, tylko dlatego że większość ludzi tak robi nie jest odpowiednim powodem. Jak już się podejmie decyzję pójść pod prąd nieuchronnie towarzyszy temu poczucie przerażenia. Jednak jednocześnie podnosi na duchu i uwalnia, daje energię by być wiernym sobie. To nie oznacza, że jest się samolubnym, tylko konsekwentnym. A konsekwencja jest czymś bardzo atrakcyjnym dla świata zewnętrznego.

Książa Wielkie Nadzieje doczekała się kolejnej – dziewiątej – adaptacji filmowej. Właśnie wczoraj weszła na ekrany w Wielkiej Brytanii. Czytałam, że gwiazdorska obsada i bajeczne kostiumy. Nie mogę się doczekać, żeby obejrzeć.

Great expectations

Charles Dickens’ Great expectations was by far my favorite childhood reading. The adventures inspired me, the descriptions fed my imagination, but above all, although sad throughout, the story gave me hope that conscience and loyalty matter.

Just now I realized on my own skin how other people’s expectations towards you can be destructive. How easy it is to fall into a trap and believe that by fulfilling others’ hopes you can make them happy and how by pleasing them, make yourself happy. Nothing more wrong.

I can’t really give examples of my own, because I don’t want to offend my close ones. So I will use the story from Dickens book – young country boy Pip is suddenly taken out of his natural environment and prepared to be a gentleman with the help of a mysterious benefactor. He goes through all the character mending and bending motivated by one thing – the prospect that one day, cold-hearted upper-class Estella will love him back.

Of course she never does. Why? Well probably because pleasing others cannot be the only motive of life, you also have to feel it pleases you. Or actually it first has to give you joy and only then will it truly benefit or attract other people too. And I must add that Pip most of the time feels utterly miserable.

Now the tricky part is when you realize that you’re doing something that is not satisfying you, but there are so many constrains and outside expectations that its hard get out of it. First you think – this can’t be wrong if everyone around me is doing the same. Staying in a job or a relationship just because most people do or expect that from you is not the right motivation. Its also extremely scary once you decide to go in a different direction then your peers. But at the same time heart lifting and liberating, gives you energy to start being true to yourself. Being loyal to yourself doesn’t mean being selfish, its being consistent. And consistency is something very attractive to the outside world.

Dickens’ Great Expectations has yet another – 9^th – film adaptation released in the UK cinemas just yesterday. Star cast and mouthwatering costumes I read. Looking forward to seeing it.

Don’t wanna be sick, don’t be reckless

Eye of the storm is a place, where danger lurks from each side, nevertheless it’s a safe place. And it’s a good idea to spend you life there. One false move and you can get hit by derby, or get pulled in by the blizzard. Of course, this is a metaphor, or is it? Can strong sensations cause chronic flu for example?

No doubt there are those who believe that real life is where the action is taking place, where the storm is raging. Only there you get to experience genuine feelings and life’s thrills. Except that when riding the wave you can easily fall in to the whirlpool and drawn. I’m not saying to live carefully. Just once you decide to raise the challenge bar, you must be able to swallow the consequences – whether good or bad. On the other hand, be prepared for unexpected external impacts too.

The idea is to maintain a sense of feeling ‘so-so’. So neither be fully satisfied, nor be entirely unhappy. Look a the world through the prism of a glass half full and half empty simultaneously. In other words, sustaining a healthy balance of positive and negative emotions. Sometimes I feel that I can’t take any more, but at the very same time I know I can handle it. In my case, I alone am the cause of my trouble. I cannot say I’m in high spirits ‘happy-happy’, but I don’t feel despair either. I think that’s good.

It turns out it is. It’s even very good. What’s more, in the long-run, regular experience of good and bad emotions helps to improve physical and mental health. Regardless of how high you like to fly, you shouldn’t drown out the negative feelings and should consider the fall. Recently at the New York University a study was conducted on the subject. The main argument being: if you don’t want to be sick, don’t be reckless.

The two NY University studies can be read here:

Hershfield, H.E., Scheibe, S., Sims, T., & Carstensen, L.L. When bad can be good: Mixed emotions benefit physical health outcomes across the life span. Social Psychological and Personality Science.

Adler, J.*, & Hershfield, H.E*. (2012). Mixed emotional experience is associated with and precedes improvements in psychological well-being. PLoS ONE, 7(4), 1-10.

Nie chcesz chorować, nie jedź po bandzie

Oko cyklonu to miejsce, w którym z każdej strony grozi niebezpieczeństwo, ale w którym mimo wszystko jest bezpiecznie. I najlepiej całe życie tam spędzić. Jeden fałszywy ruch i można dostać odłamkiem, albo być porwanym przez wichurę. Oczywiście to przenośnia, ale czy na pewno, czy mocne wrażenia mogą być przyczyną np. chronicznego kataru?

Bez wątpienia są tacy, którzy uważają, że prawdziwe życie to właśnie tam gdzie akcja, tam gdzie szaleje burza. Tylko tam można poznać prawdziwe uczucia i wzniesienia. Tyle że, będąc na fali można łatwo wpaść w wir i się podtopić. Nie mówię, żeby żyć asekuracyjnie. Tylko, żeby podnosząc sobie poprzeczkę wyzwań, potrafić przełknąć następstwa – czy to dobre czy złe. A z drugiej strony, być przygotowanym na niespodziewane uderzenie z zewnątrz.

Chodzi o to by zachować poczucie ‘so-so’. Czyli ani nie być do końca zadowolonym, ani nie być do końca nieszczęśliwym. Patrzeć na świat przez pryzmat szklanki do połowy pełnej i do połowy pustej równocześnie. Innymi słowy, zachowując zdrową mieszankę pozytywnych i negatywnych emocji. Czasami czuję, że już więcej nie zniosę, ale jednocześnie wiem, że sobie poradzę. W moim przypadku to ja sama sprowadzam na siebie kłopoty. Nie mogę powiedzieć, że jestem szczęśliwa ‘happy-happy’ ale nie czuję też rozpaczy. To chyba dobrze.

Okazuje się, że tak. To nawet bardzo dobrze. Co więcej, długofalowo, równomierne przeżywanie złych i dobrych emocji przyczynia się do poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego. Niezależnie o tego jak wysoko się leci, nie można zagłuszać negatywnych uczuć i trzeba się liczyć z upadkiem. Na uniwersytecie nowojorskim właśnie skończono badania na ten temat. Główna teza: nie chcesz chorować, nie jedź po bandzie emocjonalnej.

Dwa teksty nowojorskich badaczy można przeczytać tutaj:

Hershfield, H.E., Scheibe, S., Sims, T., & Carstensen, L.L. When bad can be good: Mixed emotions benefit physical health outcomes across the life span. Social Psychological and Personality Science.

Adler, J.*, & Hershfield, H.E*. (2012). Mixed emotional experience is associated with and precedes improvements in psychological well-being. PLoS ONE, 7(4), 1-10.

History of Humility

Imagine that the history of the Earth can be compared to one day, and 4.500 million years can be compressed into 24 hours. The first signs of life appeared about 4 o’clock in the morning in the form of single-celled organisms. Then, for 16 hours, not much is happening. Not until 8.30 p.m. do the first microbes appear and right after them aquatic plants and jellyfish. At 9.04 p.m. trilobites swarm the seas. Land vegetation evolves around 10 p.m. allowing the first land animals to follow. There are somewhat less then two hours left to the end of the day.

Thanks to favorable weather conditions at 10.24 p.m. Earth is covered by abundant forests of the Carbonic era, from which today we have our coal. Approximately at 11 p.m. dinosaurs dominate the Earth for 45 minutes. They suddenly disappear giving way to mammals.

Humans emerge one minute and 17 seconds before midnight. One human life is a nanosecond in history’s clock.

If this example doesn’t appeal to you, then get up and stretch your arms. It’s ok, I’ll wait. Imagine that your shoulder’s width is 4.500 million years of Earth’s history. Complex life will be located in the width of your hand. With one stroke of the nail file you could eradicate the history of mankind.

Conclusion number one, is that we know very little about life on Earth. Even about the dinosaurs, who’s history is much longer then ours. Just over 1000 species of dinosaurs have been identified, which counts up to only ¼ of the currently living species of mammals. Scientists suspect that there remains ¾ yet undiscovered species of these giants.

The conclusion number two is that life wants to be, life is not always very ambitious (microbes for 16 hours – given we can compress Earth’s time to one day – have not evolved), life from time to time goes extinct, and life goes on, with or without us.

The first example comes from the book A Short History of Nearly Everything by Bill Bryson, the second form the book Basin and Range by John McPhee.

Historia pokory

Wyobraź sobie, że historię Ziemi da się porównać do jednego dnia, kompresując 4,500 milionów lat w 24 godziny. Pierwsze oznaki życia pojawiły się ok. godziny 4 nad ranem w postaci jednokomórkowych organizmów. Później, przez 16 godzin niewiele się dzieje. Dopiero około godziny 20.30 pojawiają się mikroby a zaraz za nimi pierwsze rośliny wodne, a następnie meduzy. O godzinie 21.04 trylobity pływają po morzach. Roślinność lądowa zaczyna powstawać o godzinie 22.00 pozwalając pierwszym zwierzętom lądowym korzystać z ich obfitości. Do końca doby pozostaje nieco poniżej dwóch godzin.

Za sprawą sprzyjających warunków pogodowych o godz. 22.24 Ziemię obrastają obfite lasy czasów Karbonitu, z których dzisiaj czerpiemy zapasy m.in. węgla. Ok. godziny 23.00 przez 45 minut dinozaury królują na ziemi. Znikają nagle pozostawiając pole ssakom.

Ludzie pojawiają się jedną minutę i 17 sekund przed północą. Jedno ludzkie życie jest nanosekundą w tym zegarze historii.

Jeśli ten przykład nie przemawia do ciebie, to wstań i wyciągnij ręce. Nie przejmuj się, poczekam. Wyobraź sobie, że szerokość ramion to 4,500 milionów lat historii Ziemi. Życie, to złożone, mieści się wzdłuż jednej dłoni. Jedno pociągnięcie pilniczka po paznokciu wystarczy by wymazać historię ludzkości.

Wniosek numer jeden jest taki, że niewiele wiemy o życiu na ziemi. Nawet o dinozaurach, których historia jest dużo dłuższa niż nasza. Niewiele ponad 1000 gatunków dinozaurów zostało rozpoznanych, co stanowi raptem ¼ gatunków ssaków obecnie żyjących na świecie. Podejrzewa się, że jeszcze ¾ gatunków dinozaurów pozostaje nie odkrytych.

Wniosek numer dwa, życie chce istnieć, życie nie zawsze ma wielkie ambicje (mikroby przez 16 godzin – kompresując czas ziemski do doby – niewiele ewoluowały), życie od czasu do czasu wymiera, życie toczy się dalej, z nami czy bez nas.

Pierwszy przykład pochodzi z ksiązki „A Short History of Nearly Everything” Billa Brysona, drugi z książki „Basin and Range” Johna McPhee.

Liczy się tylko teraz

Ucząc się nowego języka zaczynasz od kilku podstawowych słówek i odmian w czasie teraźniejszym. Łapiesz bakcyla. Poczym wszystko się komplikuje, gdy trzeba zapamiętać kolejne czasy przeszłe i przyszłe, piętrzące się wyjątki i deklinacje.

A będąc dzieckiem? Nie zastanawiasz się nad tym co było, ani nie robisz projekcji na przyszłość, cieszysz się tym co teraz – fajna ta moja nowa zabawka. Im starsi się robimy, tym bardziej żyjemy tym co było lub tym co będzie, czyli komplikujemy zupełnie przyzwoite tu i teraz.

Siedzę teraz przed komputerem, pije herbatę miętową, po mojej lewej kot się myje, w zasadzie już zasypia, w tle leci muzyka, za oknem wrzosy bujają się na wietrze. A moje myśli są utkwione w tym co teraz chcę napisać. Ciekawy stan akceptacji tego co jest. Bardzo wygodny i jakże relaksujący. Doszłam do momentu, w którym nie mogę się zmusić do myślenia o tym co było, natomiast przyszłość jest tak daleko, że szkoda wysiłku. Tak jakby gigantyczny, niewidzialny magnez trzymał mnie w pionie i nie pozwalał przechylić na żadną ze stron.

Mam dość abstrakcji. Realne są tylko te wesołe wrzosy i wiecznie śpiący kot. Od razu chce mi się na to uśmiechnąć. W zasadzie nie wiem skąd się bierze to poczucie zakotwiczenia w teraźniejszości. Wiem tylko, że jak ktoś mnie teraz pyta o moje przyszłe plany odpowiadam: Nie wiem. I jest mi z tym dobrze.

Fajna piosenka: Pearl Jam, Present tense

It's the now that counts

Learning a new language starts with some basic words and varieties in the present tense. You catch the bug. Afterwards things get complicated, you have to go through the past and future tenses, exceptions and declinations pile up.

And being a child? You didn’t sit around wondering what happened, nor did you do projections for the future. You were perfectly happy with what is now – this new toy is really cool. The older we get, the more we concentrate our lives on the past and on what will be, complicating the perfectly decent here and now.

At this very moment I’m sitting in front of the computer, drinking mint tea, to my left my cat is grooming itself, or actually falling asleep, in the background music is playing and behind the window heathers are squirming in the wind. And my thoughts are fixed on what I want to write. An interesting state of acceptance of what is. Very comfortable and very relaxing. I came to the point where I can not bring myself to think about what was, and the future is so far away that it’s a lost effort to go there. It is as if a giant, invisible magnet was keeping me in vertical position, not allowing to tilt to either side.

I’m sick of abstraction. The real fun is looking at the heathers and always sleeping cat. It immediately brings a smile to my face. In fact, I don’t know where this sense of anchor in the present comes from. All I know is that if someone asks me now about my future plans, I answer: I don’t know. And I’m ok with it.

Nice song: Pearl Jam, Present Tense

Bezcenny monolog

Siedem lat temu, w przypływie zwątpienia życiowego, poszłam do wróżki po olśnienie. Wcześniej zacierając wszelkie ślady stanu cywilnego, statusu społecznego i takie tam. Pani, w mieszkaniu na Bródnie, wyglądającym jak jaskinia zawodowej wróżki, obejrzała mnie dokładnie i początkowo lekko się uśmiechała. Zwlekała z rozłożeniem kart, aż w końcu powiedziała, że widzi w moich oczach, że mam starą duszę. Mówi: ale po co ty tu właściwie przyszłaś, przecież to co Ci powiem to ty już wiesz. Traktowała mnie trochę jak konkurencję na przeszpiegach.

To co wywróżyła faktycznie się zgadzało, nic mnie też nie zaskoczyło, ale dopiero dzisiaj rozumiem jej słowa. Ostatnio zadawałam sobie dużo pytań, rodziło się dużo wątpliwości i właśnie przed chwilą ogarnął mnie całkowity spokój. W jednej sekundzie wszystko się poukładało, wpadło na swoje miejsce a wątpliwości się rozwiały. Jak w tej zabawce co to kuleczki muszą powpadać do wydrążonych otworów.

Właściwie chcę napisać o tym, że nie warto się biczować w myślach, tylko się posłuchać, życie przynosi różne niespodzianki, a potem i tak wszystko się układa. Można przegadać całe noce z przyjaciółmi, bezcenne swoją drogą, ale najważniejsza rozmowa to ta ze sobą.

Życzę wszystkim aby się otworzyli na siebie, bo potem z lekkim sercem można się otworzyć na innych.

Priceless monolog

Seven years ago, in a state of desperate doubt, I went to see a fortune teller. Beforehand I got rid of all traces of marital or social status and so on. The lady's suburban apartment looked like a professional fortune teller’s cave, at first she watched me closely and smiled slightly. Delaying the card foretelling she said that she sees in my eyes that I have an old soul. She said: but why did you actually come, all that I will tell you, you already know. She practically treated me like competition that came to spy on her.

What she told me was true, nothing surprised me though, but only today I understood her words. Recently I asked myself a lot of questions, a lot of doubt started rising and suddenly, just now, I found peace of mind. In one second everything fell into place and all doubts disappeared. Just like in that little game where all the balls have to fall in the right hole.

Actually what I want to write is that its not worth torturing yourself in your mind, just listen to yourself, life brings many surprises, and then, everything arranges itself. You can spend all night talking with friends, priceless by the way, but the most important talk is the one with yourself.

I wish you all to be open with yourself, because then with a light heart you can open up to others.

Poluzuj krawat

To będzie o dumie, a właściwie o fałszywym poczuciu dumy.

Posłuchaj The Beatles, Hey Jude - a szczególnie tego tekstu:

“Any time you feel the pain, refrain, don't carry the world upon you shoulders. For well you know that it's a fool, who plays it cool, by making his world a little colder”.

“Jak tylko czujesz ból, powstrzymaj się, nie noś świata na własnych barkach. Bo dobrze wiesz, ze głupcem jest ten, kto udaje wyluzowanego, powodując, że jego świat jest nieco chłodniejszy”

Nikt nie chce się przyznać, że unosi się dumą, do błędu. Pisałam o fałszywym poczuciu dumy, bo tak naprawdę pod płaszczykiem ukrywa ono inne uczucia. Najczęściej gniew. Jak kogoś nie lubię to pragnę odsunąć tę osobę od siebie. To rodzi gniew i nienawiść. Moja ignorancja powoduje, że czuję się lepsza od tej osoby, że mam rację i tu wkracza duma. Ostatnio to zrozumiałam i wyciągnęłam pokornie rękę do osób, które z jakiś względów wcześniej postanowiłam odsunąć. Przeprosiłam za swoją złość i czuję się z tym lepiej. Zwłaszcza, że szczerze tego pragnęłam.

Chciałabym, żeby nie było dumy. Niektórzy, byli bardzo zdziwieni, że przepraszam 'wroga', że się poddaję i wykazuję się słabością. Moje doświadczenie jest odwrotne, czuję dzięki temu siłę. I chciałabym, żeby nie było dumy, bo ona tylko rani, żeby ludzie się nie ignorowali i żeby przywiązując się do kogoś lub czegoś nie byli chciwi, czasem trzeba dać wolność i poczuć radość drugiej strony.

Loosen your tie

This is about pride, actually a false sense of pride.

Listen to The Beatles, Hey Jude - especially to this text:

“Any time you feel the pain, refrain, don't carry the world upon you shoulders. For well you know that it's a fool, who plays it cool, by making his world a little colder”.

Nobody wants to admit to making a mistake, to being proud. I wrote about the false sense of pride, because in reality it is a disguise of other feelings. Mostly anger. When you don't like someone you want to distance yourself from them. This gives rise to anger and hatred. The ignorance makes us feel we are better then the other person, makes us feel that we are right, they are wrong. Here pride kicks in. Not long ago I understood this and humbly held out my hand to those that for some reason I decided to push aside. I apologized for my anger and I feel better. Especially that I sincerely wanted to do that.

I wish there was no pride. Some side observers were very surprised that I'm saying sorry to the 'enemy', that I am giving up and showing weakness. My experience is the opposite, I feel liberated and strength. I wish there was no pride, it only causes pain. I wish people didn't ignore each other and I wish that the feeling of attachment to someone or something was free of greed. Sometimes giving freedom means feeling the other side's happiness.

Taming the holidays

Holiday time is the only moment in which I dream of being an extrovert. In March friends proposed to join them for a month long, summer exotic trip. A trip without a special plan. Direction irrelevant, as long as it was far away and distinct. On the very thought of it I got the chills. To my relief, the proposal blew over. As an introvert travelling doesn’t come easy to me. Let alone traveling solo. It’s connected to the fear of the unknown and lack of a safe azimuth. Going somewhere for the first time makes me feel like a ghost. Not really present in a given place and invisible. Taming the fear takes time. There are a couple of ways people like me can step out of their shell.

Although inside I’m a scared introvert, I consider myself brave after all, and tomorrow I’m going on a two-week solo trip. I’m still not sure why I do this to myself. And it’s not the first time. I comfort myself with the thought that I will be the sole architect of my time. Group travels' typical characteristic is that before someone decides what to do and where to go, half of the people are already dissatisfied.

Fear of the unknown has two faces – the place itself and the getting to know people.

My way of taming the unknown place is simple – long walks, and a book with me – possibly a Kindle, plus a notepad. Books give me shelter when I feel over-stimulated by the surroundings. You can find asylum in them, fire off your creativity. The advantage of being an introvert – not sure if I speak for all – is that we don’t get bored, there are so many things to daydream about.

It is much worst when it comes to meeting new people. Introverts don't like small talk. And how can you start talking with someone without touching upon the trivial weather topics? I look for people with whom I can have a meaningful conversation. At times I like abstraction, but I get tired by it soon. Apparently, there is a way to eliminate the preliminary trifles, it is by carrying a deck of cards. There is always someone that is willing to join a nice game.

So, wish me luck. Words of encouragement are warmly welcome.

Poskramianie wakacji

Czas urlopu to jedyny moment, w którym marzę by być ekstrawertykiem. W marcu, przyjaciele zaproponowali wspólną, miesięczną, egzotyczną podróż, bez specjalnego planu. Kierunek w zasadzie bez znaczenia, byleby było daleko i inaczej. Na samą myśl ciarki mi przeszły. Ku mojej uldze sprawa rozeszła się po kościach. Jako introwertyk podróżowanie nie przychodzi mi łatwo. Wiąże się ono ze strachem przed nieznanym i brakiem bezpiecznego azymutu. Jadąc gdzieś po raz pierwszy czuję się jak duch. Nie do końca obecna w danym miejscu i niewidzialna. Oswajanie zabiera trochę czasu. A co dopiero samotne podróżowanie. Jest jednak kilka sposobów, żeby tacy jak ja wychylili nosa z własnego domu.

Mimo, że w środku jestem zestrachanym introwertykiem, uważam się za osobę odważną i już jutro lecę na dwutygodniowy samotny wyjazd. W dalszym ciągu nie wiem czemu to sobie robię. I to nie po raz pierwszy. Pocieszam się myślą, że będę wyłącznym architektem własnego czasu. Grupowe wyjazdy mają to do siebie, że zanim ktoś podejmie decyzje co robić i dokąd pójść to już połowa jest niezadowolona.

Strach przed nieznanym ma dwie twarze – samo miejsce i poznawanie ludzi.

Mój sposób na oswajanie nieznanego miejsca jest prosty – spacery, a pod ręką książka – ewentualnie Kindle i coś do notowania. Książka daje schronienie gdy czuję przesyt otoczenia. Można na chwilę znaleźć azyl, uruchomić wyobraźnię. Zaletą introwertyków – nie wiem czy wszystkich – jest to, że w zasadzie się nie nudzą, jest tyle rzeczy, o których można pomarzyć.

Znacznie gorzej jest z poznawaniem nowych osób. Introwertycy nie lubią tak zwanego small talku. A jak tu nie zacząć z kimś rozmawiać, bez ślizgania się po banalnych tematach pogodowych? Szukam osób, z którymi można rozmawiać o rzeczach istotnych. Abstrakcję czasem lubię, ale szybko mnie męczy. Ponoć sposobem jest noszenie przy sobie talii kart, zawsze się ktoś znajdzie kto zechce zagrać. Skutecznie eliminując wstępne błahostki.

Zatem życzcie mi powodzenia. Słowa otuchy mile widziane.

Irresistible temptation of bad habits

Perhaps habits are one of the greatest injustices in the world. Some people mistakenly take them as lack of willpower. Why is it so easy to remember dirty words in a foreign language, and so difficult to learn the language? Why is the forbidden apple most tempting? And why habits are in fact a one way street?

Habits form a neurological cravings, which can actually never be erased from the brain. On the one hand it's reassuring, because as children we can learn many useful behaviors, but on the other hand its quite daunting if you plan on making some changes in later life.

In most cases, habits save our lives. As we walk, we do not have to think about taking steps and finding balance. Everything happens automatically, thanks to the programmed habits. Besides, if he were deliberately to process all that operational information our brain wouldn’t withstand such a load.

But there is a significant imbalance between good and bad habits. The former is difficult to instill, and the latter lingers in a heartbeat. The answer lies in the prize. Bad habits have very attractive prizes.

Trigger - Routine - Award

Each habit comes down to three steps - trigger, routine, reward. Let's take a less obvious example - emails. Work involves the need to concentrate. To achieve the optimum level of concentration 20 minutes is needed. But practically every one of us has indulged in the habit of distraction, resulting in turn from the need to have a brake. The sound of incoming e-mail or SMS is the ideal trigger. Oh, how hard it is to resist the temptation and not read the incoming message immediately. In this case, the trigger is the sound of a text message, reading it is the routine and the need for distraction the reward.

When the habit is deeply rooted, the trigger is equal to the prize, and the feeling of pleasure. Neurological studies have shown that in the initial stage of entering a habit, your brain comes to life twice, with the trigger and then with the reward. When the habit becomes stronger, your brain feels the excitement only once, at the beginning, and already identified the trigger with the reward. At this stage, any changes are very difficult.

Our brain is like a hard disk, even if you erase the content, a good IT expert is able to recover all data. It so happens that when it comes to our habits, each one of us is such a talented computer scientist. Therefore, an alcoholic, even after 20 years of staying clean, has an urge for a glass, he is always one step away from a relapse into the habit.

According to Charles Duhigg, author of The Power of Habit, there is hope. The only way to change a bad habit is to rewrite it with a good one. This does not mean that the bad one will disappear. And it involves a lot of self-discipline. Another good news is that just after one and half month you can get into the good habit. How? Trifle - you have to find out what the prize is and try to change the habit with a different routine, but providing the same award. Yeah, pretty simple ...

Nieodparta pokusa złych nawyków

Być może nawyk to jedna z większych niesprawiedliwości na świecie. Niektórzy mylnie sprowadzają jego znaczenie do braku silnej woli. Dlaczego tak łatwo zapamiętujemy brzydkie słowa w obcym języku, a tak trudno przychodzi nam nauczyć się samego języka? Dlaczego najbardziej kusi zakazane jabłko? I dlaczego przyzwyczajenia to w gruncie rzeczy droga jednokierunkowa?

Nawyki tworzą neurologiczne zachcianki, których właściwie nie da się nigdy z mózgu wymazać. Z jednej strony to pocieszające, bo od małego można się nauczyć wielu pożytecznych zachowań, ale z drugiej dość zniechęcające, jeśli ktoś planuje trochę nad sobą popracować w późniejszym wieku.

W większości przypadków, nawyki ratują nam życie. Idąc, nie musimy się zastanawiać nad wyciąganiem nóg, czy szukaniem równowagi. Wszystko dzieje się automatycznie, dzięki zaprogramowanym przyzwyczajeniom. Zresztą nasz mózg, jeśli miałby świadomie przetwarzać wszystkie czynności, nie wytrzymałby takiego obciążenia.

Jest jednak istotna nierównowaga między dobrymi i złymi nawykami. Te pierwsze trudno się wpajają, natomiast te drugie w mgnieniu oka. Odpowiedzi trzeba szukać w nagrodzie. Złe przyzwyczajenia mają bardzo pociągające nagrody.

Wyzwalacz - Rutyna - Nagroda

Każdy nawyk sprowadza się do trzech etapów - wyzwalacza, rutyny, nagrody. Weźmy mniej oczywisty przykład - maile. Praca wiąże się z koniecznością koncentracji. Aby osiągnąć optymalny poziom koncentracji potrzebujemy 20 minut. Jednak praktycznie każdy z nas wyrobił w sobie nawyk potrzeby rozpraszania uwagi, wynikający z kolei z potrzeby oderwania się. Doskonale temu służą dźwięk przychodzącego maila albo smsa. Oj, jak trudno natychmiast nie przeczytać nadesłanej wiadomości. W tym wypadku wyzwalaczem jest dźwięk smsa, rutyną potrzeba jego przeczytania a nagrodą oderwanie się. 

Gdy nawyk, jest już głęboko zakorzeniony, wyzwalacz równa się nagrodzie, czyli odczuciu przyjemności. Badania neurologiczne pokazały, że w początkowym etapie wchodzenia w nawyk, nasz mózg ożywa dwa razy, przy wyzwalaczu i podczas nagrody. Gdy nawyk przeradza się w nałóg, mózg czuje podniecenie tylko raz, na początku, utożsamia już wyzwalacz z nagrodą. Na tym etapie, wszelkie zmiany są bardzo trudne.

Z naszymi mózgiem jest jak z twardym dyskiem, nawet jak się go całkowicie wyczyści, okazuje się, że dobry informatyk potrafi odzyskać wszystkie dane. Otóż, tak się składa, że jeśli chodzi o nawyki, każdy z nas jest właśnie takim utalentowanym informatykiem. Dlatego alkoholikowi nawet po 20 latach nie picia, nie odchodzi ochota na kieliszek, jest zawsze o jeden krok od powrotu do nałogu.

Według Charlesa Duhigga, autora książki Siła nawyku (The Power of Habit) jest nadzieja. Jedynym sposobem na zły nawyk jest zapisać go dobrym. Co nie znaczy, że ten zły zniknie. No i wiąże się to z dużą ilością samodyscypliny. Kolejna dobra wiadomość jest taka, że już po półtora miesiącu można wyrobić w sobie dobre przyzwyczajenie. Jak? Bagatela - wiedzieć czym jest nagroda i spróbować zmienić nawyk inną rutyną, ale zapewniającą tę samą nagrodę. Taa, łatwizna ...

The mirror internet

[Part III]

Although the internet was made for idealistic reasons, today, every click is converted to profit. Internet want to know who you are, what you do and what you want. The aim is to gather as much information as possible and sell it to advertising companies. Let’s say you’re planning a trip to New York this fall. You’re browsing for cheap flights, accommodation and interesting places to visit. Ultimately you don’t buy a ticket, but the information that you were looking is already circulating among advertising companies. Imperceptibly offers to visit the United States appear on your browser.

The algorithm decides what you could potentially be interested in, then bombards the victim with ads urging you to buy. Additionally, it isolates information which it deems not interesting to you. If you’ve never searched in Google anything on Africa, for sure you will not get ads to go to Kilimanjaro. Unless you are a fan of Hemingway, that is.

Personal data protection is at the core of a democratic state. Jet, with impunity, uncontrolled trade of our personal date is the foundation of web networking. There are huge companies like Acxiom, that no one heard of and whose name is even hard to pronounce and remember, which specialize in collecting as much information as possible about us and selling it to interested partners. What does Acxiom know about us? It knows who members of our family are, their names, where they live, whether they use credit cards or have a dog, and if so, what brand of food it gets. According the book by Eli Pariser The Filter Bubble, the list of data on you collected by Acxiom is over 1500.

“Because the filter bubble distorts our perception of what’s important, true, and real, it’s critically important to render it visible” Eli Pariser writes.

The internet instead of opening the world before us is slowly narrowing it down and closing it. We only see the mirror reflection of ourselves. It’s hard to click ‘Like’ next to an article about starvation in Sudan. As the clicks is what counts, heavy and important topics disappear from our sight. Here is another quote:

"Google is great at helping us find what we know we want, but not at finding what we don't know we want."

Moreover, because the trade with all-about-you information is happening behind our backs, the trick is to turn around and reveal the process. It will be like opening not one but many Pandora’s boxes.

[Part I] - click here

[Part II] - click here

Lustereczko, lustereczko .. Ty

[Część III]

Mimo, że Internet powstał z idealistycznych pobudek, dzisiaj każde kliknięcie przeliczane jest na zysk. Firmy internetowe chcą wiedzieć kim jesteśmy, co robimy i czego chcemy. Wszystko po to by zebrane na nasz temat dane sprzedać firmom reklamowym. Dajmy na to, że jesienią planujesz wyjazd do Nowego Jorku. Szukasz najtańszych lotów, hoteli, ciekawych miejsc do zwiedzenia. Nie decydujesz się na kupno biletu, ale informacja o tym, że czego szukałaś/eś już krąży po firmach reklamowych. Niespostrzeżenie na twojej wyszukiwarce pojawiają się atrakcyjne oferty wyjazdowe od Stanów.

Algorytm decyduje, co mogłoby nas potencjalnie zainteresować, po czym bombarduje ofiarę reklamami namawiając do zakupu. Z drugiej strony, izoluje nas od informacji, które uzna, że mogą nas nie zainteresować. Jeśli nigdy w Googlach nie szukałeś/aś niczego o Afryce, na 100% nie zobaczysz reklam wycieczki na Kilimandżaro. No chyba, że jesteś miłośnikiem Hemingwaya.

Ustawy o ochronie danych osobowych do podstawa każdego państwa demokratycznego. Tymczasem bezkarny, niekontrolowany handel naszymi danymi to obecnie podstawa egzystowania sieci. Na rynku działają potężne firmy, takie jak Acxiom, o których nikt nie słyszał i których nazwę nawet ciężko wymówić i zapamiętać. Specjalizują się w zbieraniu o nas jak najwięcej informacji i sprzedawaniu jej zainteresowanym partnerom. Co o nas wie Acxiom? Wie, kim jest są członkowie naszej rodziny, jak się nazywają, gdzie mieszkają, czy używają kart kredytowych, czy posiadają psa, a jeśli tak to jaką karmę dostaje. Według Eli Pariser autora książki Filtrująca Bańka (The Filter Bubble) lista zebranych o nas danych przekracza 1500 pozycji.

"Ponieważ filtrująca bańka zniekształca nasza percepcję tego co ważne, prawdziwe i rzeczywiste, jest niezwykle ważne, aby stała się ona widoczna" pisze Eli Pariser.

Internet zamiast otwierać przed nami świat powoli go zawęża i zamyka. Widzimy tylko lustrzane obicie nas samych. Ciężko kliknąć 'Lubię to' przy artykule o śmierci głodowej w Sudanie. Ponieważ liczą się kliknięcia, tematy ciężkie, ale ważne znikają z naszego pola widzenia. Tu jeszcze jeden cytat:

"Google jest świetny w pomaganiu nam znaleźć to, co wiemy, że chcemy, ale nie by znaleźć tego, czego nie wiemy, że chcemy".

Co więcej, ponieważ handel informacją o nas, dzieje się za naszymi plecami, teraz cała zabawa polega na tym, żeby się odwrócić i ujawnić proces. To jest jak otwarcie nie jednej, a kilka puszek Pandory.

[Część I] - kliknij tutaj
[Część II] - kliknij tutaj

Puppy Internet

[Part II]

I suspect that many people think that they know exactly how the Internet works, and know every click leaves a trace, which companies like Google and Facebook are just waiting for. They know and accept it. The possibility of finding information in a matter of seconds, which without the web would be practically inaccessible is worth the small surveillance. But the question is whether the surveillance is really small? How much personal information have you already voluntarily passed on? How this information is used? And above all, who’s making money on it?

Returning to the story with my Kindle. By the way, I changed its name and call it the Little Spy from now on. The Little Spy adapts to my interests and tries to anticipate what I want. But on the other hand, how the hell does he know what I want? Why does a program filter all my web moves and clicks and work out an algorithm to which I don’t even have access to?

Here I come to the point. Google, Facebook and Amazon are all leaders of the new Internet revolution, which is called personalization. Companies collect data about our tastes, to offer us something similar, because things alike sell. This include products such as books, but also information as such. Say you have right-wing political views, with personalized search it is unlikely that you’ll come across information from left-wing groups; the algorithm assumes that you’re not interested in those news. When updating your Facebook status or uploading a photo, don’t be surprised that not all your ‘Friends’ get to see it. EdgeRank – Facebook’s algorithm, displays you activity only to those people who have previously shown interest in your profile and vice versa.

Simply put, complex algorithms are gradually replacing grey cells, deciding what you read and what you believe the world looks like. It all happening in white gloves. Did anyone ask you whether you accept having your Internet personalized?

So back to the question whether it is worth knowing or not. Definitely it’s good to know. Then you can complain, but you need to remain aware. Today’s he Internet is like a little puppy, you want to cuddle it all the time and rub its ear, but all of a sudden the carpet is pissed all over your slippers are chewed. The whole process of personalization of the Internet will still have to undergo a phase of domestication. That is the tedious teaching the puppy to pee outside and sit on command. For now, it is us that is led on a leash. Google makes no secret that in the future it wants it’s search engine to be able to answer questions like ‘Should I change my job?’.

More in the next and closing post on this topic.

[Part I] - click here

Szczenięcy internet

[Część II]

Podejrzewam, że wiele osób uważa, że dokładnie wie jak działa Internet i wie, że po każdym kliknięciu pozostawia po sobie ślad, na który tylko czekają takie firmy jak Google czy Facebook. Wie i godzi się na to. Możliwość sięgnięcia w kilka sekund po informacje, które bez sieci byłyby praktycznie niedostępne, jest warta ceny małej inwigilacji. Jednak pytanie, jakie się nasuwa to czy ta inwigilacja jest naprawdę mała? Ile informacji dobrowolnie już przekazaliśmy? Jak te informacje są wykorzystywane? I przede wszystkim, kto na tym zarabia?

Wracając do historii z Kindlem. Na marginesie, zmieniłam mu imię i nazywam go Małym Szpiegiem. Z jednej strony, Mały Szpieg niejako dopasowuje się do moich zainteresowań i stara się antycypować, co mogę chcieć. Ale z drugiej strony, skąd on do cholery może wiedzieć, czego ja chcę? Dlaczego jakiś program filtruje moje internetowe ruchy i przerabia kliknięcia w algorytm, do którego nawet nie mam dostępu?

Tu dochodzę do sedna. Wyszukiwarka Google, portal społecznościowy Facebook i sklep internetowy Amazon stały się liderami nowej internetowej rewolucji, jaką jest personalizacja. Firmy zbierają dane o naszych upodobaniach, by następnie zaoferować nam coś podobnego, bo to co znane lepiej się sprzedaje. Dotyczy to produktów takich jak książki, ale też informacji, jako takiej. Przy spersonalizowanym wyszukiwaniu, mając, powiedzmy prawicowe poglądy polityczne, jest mało prawdopodobne, że natkniemy się na informacje grup lewicowych. Wyszukiwarka, zakłada, że takie informacje po prostu nas nie zainteresują. To nie jest jakaś bliżej niesprecyzowana przyszłość – to się zaczęło dwa lata temu. Uaktualniając swój status na Facebooku lub dzieląc się artykułem, nie dziw się, że nie wszyscy twoi ‘przyjaciele’ to zobaczą. EdgeRank - algorytm Facebooka wyświetla twoją aktywność tylko tym osobom, które wcześniej wykazały zainteresowanie twoim profilem i na odwrót.

Mówiąc wprost, skomplikowany algorytm powoli zastępuje szare komórki. Nie ty decydujesz, co czytać i w co wierzyć. A wszystko się dzieje w białych rękawiczkach. Czy ktoś nas pytał czy godzimy się na personalizację Internetu?

Zatem wracając do pytania czy warto wiedzieć. Zdecydowanie warto wiedzieć. Potem można się zżymać na rzeczywistość, ale wiedzieć i pozostać świadomym trzeba. Z Internetem teraz jest jak małym szczeniakiem, chce się go cały czas trzymać na rękach i drapać za uszkiem, ale co się nie obejrzysz to dywan obsikany a kapcie pogryzione. Cały proces personalizacji Internetu będzie jeszcze musiał przejść fazę ucywilizowania. Czyli żmudne uczenie szczeniaka załatwiania się na zewnątrz i siadania na komendę. Póki co to my jesteśmy prowadzeni na smyczy. Google nie ukrywa, że w przyszłości chce móc odpowiedzieć na pytanie ‘Czy mam zmienić pracę?’.

Więcej w kolejny i zamykającym ten wątek wpisie.

[Część I] - kliknij tutaj

Facebook chanded your email without asking

This information fits ideally with what I started to write about yesterday. Facebook without user’s knowledge changed their email addresses to Facebook addresses.

The article comes form the webpage www.lifehacker.com

Facebook Changed Everyone’s Email to @Facebook.com; Here’s How to Fix Yours

Link to the article – click here

Facebook just removed everyone's email address from their profile and replaced it with an @facebook.com email address without asking you. Here's how to easily fix the problem.

Facebook launched its own email service back in 2010, which was promptly forgotten by everyone. This morning, Forbes noticed that they removed everyone's email addresses from their profiles, replacing them with an @facebook.com email address instead (not Facebook's internal email address which they use for notifications and password resets, just the one listed on your profile).

Luckily, it's easy to get your old email address back on your profile:

§        Click "About" on your profile and scroll down to your email address. Click "Edit" to change them.

§        Click on the circle next to your Facebook email address and change its setting to "Hidden From Timeline".

§        Click on the circle next to your other email addresses and change their settings to "Shown On Timeline".

§        Click the Save button at the bottom of the Edit popup (Don't forget this step).

That's all it takes. It's a really quick fix, but it was a big jerk move for Facebook to do this without asking permission, or even telling you that it happened. Spread this info around so people don't get stuck without any contact information, too, lest we lose the one aspect of Facebook that was still useful.

Update: A Facebook spokesperson has responded to everyone's questions on the subject, but they don't have much to say—except that yes, they have given everyone a Facebook email address and rolled out a "new setting that gives people the choice to decide which addresses they want to show on their timelines." They did not explain why (or even acknowledge) that all of these addresses were made default on people's profiles. You can read the full response over at Matthew Keys' blog. Thanks, @MsLaurenRae!